استراتژی خوراک دهی طیور

استراتژی خوراک ­دهی طیور

• جوجه گوشتی در طول زندگی خود نیازمند تغییر است: نیاز به پروتئین کاهش می ­یابد در حالی که نیاز به انرژی افزایش پیدا می­کند. این موضوع در مورد حیات وحش نیز صدق می­کند.
  در طبیعت پرندگان جوان عمدتاً با کرم ­ها (منبع پروتئین) تغذیه می ­شوند و به صورت تدریجی یاد می­ گیرند که دانه (منبع انرژی) بخورند.
• پرورش دهندگان طیور برای رعایت چنین رژیم­ هایی اغلب با سه یا چهار نوع خوراک سروکار دارند:

جیره آغازین (0 تا 10 روزگی)

• به شکل کرامب یا ریز پلت (مصرف خوراک بهتر و وزن نهایی بالاتر)
• رشد بهینه اندام­ ها، استخوان­ ها و ماهیچه ­ها
• سرشار از پروتئین، ویتامین ­ها و مواد معدنی برای دستیابی به حداکثر رشد در این دوره بحرانی
• فاقد گندم یا حاوی مقدار اندکی از آن
• گران قیمت

جیره رشد (11 تا 22 روزگی)

• به شکل کرامب (با قطر 2 تا 3/5 میلی متر)
• به تدریج محتوای پروتئین جیره کاهش و انرژی افزایش می ­یابد.
• ساختار خوراک به نحوی است که بیشترین مصرف را به دنبال داشته باشد.
• شروع افزودن گندم به جیره حداکثر تا مقدار 10 درصد

جیره پایانی (23 روزگی تا پایان دوره)

• کرامب یا پلت (با قطر 3/5 میلی متر)
• شروع کاهش پروتئین و افزایش انرژی جیره
• حداکثر محتوای گندم 50 تا 55 درصد
• تغییر متابولیکی از پروتئین به چربی که به معنی ضریب تبدیل ضعیف­ تر است. بنابراین در این مرحله بایستی به اندازه کافی انرژی در اختیار پرنده قرار گیرد.
• بیشترین هزینه خوراک به دلیل مصرف خوراک بیشتر در این مرحله از رشد پرنده

جیره پایانی فاقد دارو

• در انتهای دوره تا زمان کشتار باید خوراک فاقد دارو یا ترکیبات ضد کوکسیدیوز در اختیار پرنده قرار گیرد. البته برخی ترکیبات ضدکوکسیدیوز منع مصرف ندارند بنابراین ممکن است در این مرحله نیز مورد استفاده قرار گیرند.