بستر مناسب در آشیانه‌های پرورش مرغ گوشتی

بستر و وضعیت آن در آشیانه‌های پرورش مرغ گوشتی موضوع مهمی است. این بستر باید به نحوی باشد که ضمن فراهم نمودن جایگاهی نرم و راحت برای جوجه، خشک، نرم و بدون گرد و خاک باشد. جنس، نوع و کیفیت بستر باید به گونه‌ای باشد که منجر به نقص و ضایعات اندام‌ها و قسمت‌های مختلف نگردد.

انواع معمول بستر عبارتند از:
تراشه چوب (پوشال) (۳ تا ۵ کیلوگرم در متر مربع) – کاه (۲٫۵ تا ۴ کیلوگرم در متر مربع)، سبوس برنج، خرده های ذرت، خاک اره و ماسه.

بستر در واقع عایقی برای کف آشیانه می‌باشد که رطوبت را به خود جذب می نماید. ضخامت بستر در تابستان باید ۳ تا ۵ سانتیمتر و در زمستان ۵ تا ۸ سانتیمتر در نظر گرفته شود. این ضخامت در نواحی گرم و خشک می‌تواند کمتر باشد. یک بستر خوب باید عاری از کپک، مواد اضافی و هر نوع آلودگی باشد. با بالا رفتن سن طیور، بستر به دلیل عوامل مختلفی خیس و کلوخه می‌شود.

عوامل موثر بر کلوخه و خیس شدن بستر عبارتند از:
• تعداد بیش از حد پرنده در واحد سطح (تراکم بالا)
• رطوبت بالای سالن پرورش
• متعادل نبودن الکترولیت ها و سطح نمک جیره غذایی
• متعادل نبودن درجه حرارت (بالا بودن یا پائین بودن بیش از حد)
• بروز بعضی از بیماری ها مانند گامبورو و کوکسیدیوز
• نقص در سیستم آبخوری ها

در هر حال اصلاح سیستم تهویه، گرم کردن، استفاده از ترکیبات جاذب رطوبت در بستر، به هم زدن و یا تعویض بسترهای خیس و کلوخه شده از اقدامات مؤثری است که در موارد خیس شدن بستر می توان انجام داد.